![2 sierpnia 2017 godz. 19.00 / Spotkanie z WERONIKĄ PARFIANOWICZ-VERTUN [FOTO]](https://pogranicze-prod.s3.amazonaws.com/images/20170728131345_oklm.min-1100x400.jpg?X-Amz-Algorithm=AWS4-HMAC-SHA256&X-Amz-Credential=AKIAZ64OAD7GRB3LJ3OF%2F20240424%2Feu-central-1%2Fs3%2Faws4_request&X-Amz-Date=20240424T204025Z&X-Amz-Expires=3600&X-Amz-SignedHeaders=host&X-Amz-Signature=c4955f6dff5d2c18e0ed2d2e845ff1081694fb21d874a335ff1746c15080dfd0)
Spotkanie prowadzi Krzysztof Czyżewski.
2 sierpnia (środa) 2017 roku, godz. 19.00/ Kawiarnia literacka "Piosenka o porcelanie".
Międzynarodowe Centrum Dialogu w Krasnogrudzie
O AUTORCE:
dr Weronika Parfianowicz-Vertun (1984) – kulturoznawczyni, członkini Zakładu Historii Kultury IKP UW i Pracowni Studiów Miejskich. Rozprawę doktorską poświęciła polskim i czeskim projektom Europy Środkowej. Zajmuje się historią nowoczesnej kultury czeskiej (w szczególności historią awangardy i kulturą undergroundową) oraz przestrzenią i obyczajowością miast Europy Środkowej.
Prowadzi zajęcia z historii kultury czeskiej, współorganizuje studenckie objazdy naukowe.
Publikowała m. in. w „Tekstach Drugich”, „Kulturze Współczesnej” i „Baroku” oraz czeskim czasopiśmie „A2”. Autorka artykułów popularyzujących kulturę czeską w „Res Publice”, „Krytyce Politycznej”, „Lampie” oraz tekstów w publikacjach zbiorowych "Tętno pod tynkiem. Warszawa Mirona Białoszewskiego" i "Ceglane ciało, gorący oddech. Warszawa Leopolda Tyrmanda". Jako doktorantka współredagowała „Małą kulturę współczesną”.
Kieruje projektem „Teksty i działania. Europa Środkowa jako projekt w polskich i czeskich dyskusjach lat 70. i 80. XX wieku” (NCN, program PRELUDIUM, 2013/11/N/HS2/03573), uczestniczy w projekcie „Topo-Grafie: miasto, mapa, literatura” (NPRH).
W 2012 stypendystka Funduszu Wyszehradzkiego na Wydziale Literatury Czeskiej i Wiedzy o Literaturze Uniwersytetu Karola w Pradze.
O KSIĄŻCE:
Publikacja dotyczy wizji Europy Środkowej dyskutowanych w latach 70. i 80. XX wieku w polskich i czeskich czasopismach nieoficjalnych, w szerszym kontekście kultury nieoficjalnej, szczególnie ruchów wydawniczych w Polsce i Czechosłowacji – samizdatu i drugiego obiegu. Autorka ukazuje, jak te koncepcje rezonowały w dyskusjach z lat 90. i do jakiego stopnia można je znaleźć we współczesnych debatach. Jednym z celów tej publikacji jest zaproponowanie nowego spojrzenia na problematykę Europy Środkowej, która, choć wciąż jest przedmiotem licznych dyskusji, to – jak się zdaje – opisywana jest w sposób dość jednowymiarowy.
