Wizy życia
Latem 1939, Sugihara rozpoczął swoja nową pracę na Litwie jako konsul generalny w konsulacie w Kownie (Kaunas). Pod koniec lipca, 1940, japoński konsulat pełen był Żydów uciekających z Polski pragnących uniknąć nazistowskich prześladowań. Z tej grupy Sugihara wybrał do rozmów pięciu reprezentantów, był w niej Jehoszua Nishri, z którym miał się znów po latach spotkać i usłyszeć jego historię. Prosili oni by Sugihara wydał im japońskie wizy na przejazd przez terytorium Związku Radzieckiego i Japonii na Wyspę Curacao, należącej do terytorium Holandii.
Sugihara wysłał zapytanie do japońskiego ministerstwa spraw zagranicznych w sprawie wydania znacznej ilości wiz, ale uzyskał odpowiedź odmowną. Co więcej, rząd japoński nakazał mu opuścić Litwę. Jednak humanitaryzm Sugihara sprawił, że zignorował ten rozkaz wydawał wizy.
Wydawał wizy przez około miesiąc. Sugihara przeprowadzał wywiad z każdą z osób i wypisywał ręcznie wizy całymi dniami. Jednakże był zmuszony opuścić japoński konsulat z powodu coraz bardziej surowych żądań płynących ze Związku Radzieckiego i japońskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Rodzina Sugiharów ewakuowała się do hotelu Metropolis. Nawet tam, Sugihara nadal wydawał świadectwa wyjazdu ludziom, którzy do niego przyszli.
Rozgłaszał nazwę hotelu by poinformować wszystkich o swym miejscu pobytu. Jego rodzina pozostała w nim aż do ostatniej możliwej chwili.
Rankiem, w dniu, w którym Sugihara wyjechał do Berlina, Żydzi, którzy pragnęli wiz zebrali się na kowieńskiej stacji kolejowej. Sugihara wypisywał świadectwa pozwolenia na wjazd aż do momentu odjazdu pociągu. Nawet ci, którym nie udało się ich uzyskać wzięli udział w jednogłośnym pożegnalnym okrzyku dziękuję.
Sugihara wydał ponad 2000 wiz i uratował ponad 6000 istnień ludzkich, ponieważ każda wiza obejmowała całą rodzinę, a nie tylko jedną osobę.
Wystawa udostępniona dzięki uprzejmości Domu Sugihary z Kowna.