Pomysł powstania Mostar Sevdah Reunion zrodził się podczas wojny w Bośni i Hercegowinie. W tym czasie zniszczenia i śmierci mieliśmy poczucie, że muzyka stanowi znakomitą warstwę obronną. Sevdalinki (bośniacka miłosna pieśń tradycyjna), ze swoim ładunkiem emocjonalnym, stawały przeciwko brutalnej rzeczywistości. Będziemy zawsze pamiętali kameralne koncerty w blasku świec, które skłaniały ludzi ku sobie w momentach ich największych tragedii. Poprzez brzmienie akordeonu Mustafy Šantića i śpiew Ilijaza Delića chcemy przekazać całą prawdę i moc tradycji Sevdah. Zawsze powtarzaliśmy sobie na poły żartobliwie: "kiedy się skończy wojna, wszyscy dowiedzą się, czym jest Sevdah". Zjednoczyliśmy swoje siły, aby w 1998 roku zebrać się w mostarskim Muzycznym Centrum Pavarottiego i nagrać trzy pieśni, które przekazywałyby atmosferę naszych wojennych koncertów. Powróciliśmy do studia w 1999 roku, kiedy dołączyli do nas znakomici gitarzyści Mišo Petrović i Sandi Duraković, oraz królowa macedońskich Romów Esma Redžepova. Podczas nagrania Esma powiedziała "Kto raz usłyszy Sevdalinkę, na zawsze będzie ją nosił w sercu".
Witamy w świecie pełnym miłości.
Mostar Sevdah Reunion (tłum. Michał Moniuszko)
Iljiaz Delić - Mostarianin
Milionom ludzi na świecie Bośnia i Hercegowina znana jest ze spotów telewizyjnych przekazujących przerażające wieści na temat przemocy i czystek etnicznych. Wszystko to zaćmiewa bogactwo i unikalność kultury tego miejsca. W dziedzictwie kulturowym Bośni specjalne miejsce zajmuje forma muzyczna nazywana Sevdah. Mówi się, że tradycja Sevdalinek rozwinęła się w średniowieczu, w czasie kiedy Turcy okupowali terytorium bośniackie, jednak nikt nie jest tego do końca pewien. Odczytanie terminu Sevdah jest możliwe na wiele sposobów. Najbardziej wiarygodnym tłumaczeniem są źródła arabskie, gdzie słowem tym określa się miłość, pożądanie i ekstazę. W języku arabskim również tym terminem lekarze określali substancję zwaną czarną goryczą, która krąży w ludzkim organizmie i jest odpowiedzialna za skrajne uczucia i emocje. Wszystko to sprowadza się do określenia Sevdah - od zarania do dzisiaj oznaczającego ekspresję muzyczną opartą na emocjach muzyka czy śpiewaka. Wykonawca sevdalinek nie mógł być zwykłym muzykantem, musiał prawdziwie czuć przekazywane treści, aby wprowadzić słuchających w autentyczną opowieść, którą niesie ich pieśń. Pierwotnie Sevdalinki były wykonywane przez solistę, śpiewaka grającego na sazie, interpretacja była otwarta na swobodną improwizację muzyczną. Forma improwizacji utrzymała się nawet w momencie wzbogacenia brzmień o inne instrumenty, takie jak akordeon, skrzypce, gitary. Początkowo pieśni te wykonywane były dla małego grona słuchaczy, najczęściej w domach bogatych muzułmańskich rodzin. Świadectwem tego jest istnienie wielu tekstów przedstawiających tę sytuację. Tradycja sevdah z czasem stała się bardzo popularna wśród szerokiej publiczności, nie tylko bogaczy, ale też wśród raji - zwykłych ludzi z biedniejszych dzielnic miast i wsi. Dzisiaj, w erze technokracji, słowa Sevdalinek przywołują dawne, dobre czasy, kiedy ludzie żyli lepiej i bardziej kochali.
Faruk Kaitaz, Dragi Šestić (tłum. Michał Moniuszko)