Po ukończeniu studiów histiorycznych zatrudniony jako asystent na Wydziale Historii WUP. Od 1986 pozostawał współpracownikiem naukowym Instytutu Historii Litewskiej SRR, gdzie w 1989 stanął na czele jednego z wydziałów.
Po upadku komunizmu w 1991 odbył staże naukowe na uniwersytetach w Wisconsin i Madison. Był profesorem wizytującym w Illinois University oraz Helsinkach.
W 1992 podjął pracę w odrodzonym Uniwersytecie Witolda Wielkiego jako wykładowca na Wydziale Historii. Od 1994 do 1998 kierował Wydziałem Nauk Społecznych UWW. W 1997 uzyskał tytuł profesora. W tym samym roku objął urząd prorektora uczelni oraz przewodniczącego senatu.
W 2000 uzyskał nominację na dyrektora Instytutu Emigracji Litewskiej oraz dyrektora Centrum Studiów Emigracyjnych.
Zajmuje się naukowo życiem społecznym i kulturalnym Litwy w XIX wieku oraz początkami litewskiego ruchu narodowego.
W 1990 znalazł się wśród założycieli czasopisma naukowego Lietuvių Atgimimo istorijos studijos, a osiem lat później również Kauno istorijos metraštį. W 1992 uzyskął nagrodę im. Szymona Dowkonta za książkę Prieš aušrą. Jaunieji Simono Daukanto bičiuliai.