Stanisław Vincenz (1888-1971), polski prozaik i publicysta. Podczas I wojny światowej służył w wojsku austriackim. Wykładowca w Korpusie Kadetów w Modlinie. W latach 1920-1921 - referent oświatowy przy sztabie VI Armii Wojska Polskiego. W 1922 roku zdemobilizowany. W latach 1922-1923 był członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego Wyzwolenie. W 1927 roku współorganizator kartelu naftowego Polmin. Lata 1926-1929 redaktor miesięcznika "Droga" w Warszawie. We wrześniu 1939 roku przeszedł na Węgry, później powrócił do rodzinnej Słobody Rungurskiej, gdzie został aresztowany przez Rosjan. Po uwolnieniu (1940 r.) przedostał się z rodziną na Węgry, brał udział w działalności literackiej i oświatowej polskiej emigracji wojennej. 1946-1947 przebywał w Niemczech Zachodnich, 1947-1949 w górskiej miejscowości La Combe w Alpach francuskich. Od 1949 roku mieszkał w Grenoble, a od 1964 w Lozannie (Szwajcaria).
Doskonała znajomość dziejów i kultury Hucułów posłużyła mu do napisania obszernego cyklu epickiego "Na wysokiej połoninie. Obrazy, dumy i gawędy z Wierchowiny Huculskiej" na który skaładają się następujce części: część 1: "Prawda starowieku" (1936 r.), część 2: "Nowe czasy" (tom 1: "Zwada" 1970 r., tom 2: "Listy z nieba", Londyn 1974 r.), część 3: "Barwinkowy wianek" (Londyn 1979 r.). Wydanie krajowe całości 1980-1983. Opublikował także szkice i eseje: "O książkach i czytaniu" (Budapeszt, 1942 r.), "Dante und die Volksmythe" (Dortmund, 1962 r.), "Dialogi z Sowietami" (Londyn, 1966 r.), "Tematy żydowskie" (Londyn, 1977 r.), "Z perspektywy podróży" (1980 r.), "Po stronie dialogu" (tom 1-2, 1983 r.), "Powojenne perypetie Sokratesa" (1985 r.)