Wojciech Prażmowski

Urodzony w 1949 w Częstochowie. W latach 1972-74 studiował w Škole Vytvarnej Fotografie w Brnie (dyplom w 1974). Wykładowca PWSFTviT w Łodzi, a wcześniej także Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Członek ZPAF. 

Działalność w zakresie fotografii rozpoczął w latach 70. od fotografii metaforycznej, ale z wpływami konceptualnymi. Wykonywał zlecenia dla Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Częstochowie, które przekraczały zakres zwykłej inwentaryzacji. Przełomem w jego podejściu do fotografii, ale przede wszystkim w wykrystalizowaniu indywidualnego stylu okazała się wystawa PIERWSZA ŚWIATOWA WYSTAWA ZDJĘĆ ZEPSUTYCH (Mała Galeria ZPAF-CSW, Warszawa 1989), w której w nowatorski sposób odwołał się do pojęcia inscenizacyjności, sięgając do koncepcji zdjęć rodzinnych i anonimowych Jerzego Lewczyńskiego i sakralności, która istnieje także w fotografii Andrzeja Różyckiego. Prażmowski od tego momentu tworzył fotografię, której koncepcja wyrażała tradycję najnowszej historii Polski, jej symboli i mitów. W II połowie lat 90. rozpoczął kolejny etap swej twórczości polegający na tworzeniu foto-obiektów, które mogły być prezentowane jako samoistne dzieła sztuki lub być wykorzystane do wykonania "fotografii inscenizowanej". W ten sposób podkreślał dwoistość materii fotograficznej. Jego koncepcja przybliża się także do działań Christiana Boltanskiego polegających na tworzeniu fikcyjnych historii albo przynajmniej ich relatywizowaniu, gdyż tak naprawdę w każdym zdjęciu zawarta jest autentyczna historia. Od samego początku chętnie stosował zabieg fotomontażu, a także interwencje w obraz pozytywowy, co miało swą polską tradycję w doświadczeniach z kręgu piktorializmu, a także z eksperymentów grupy "ZERO 61". W 1995 roku rozpoczął wykonywanie serii HOMMAGE A... poświeconej wybitnym twórcom XX wieku, których ceni i których idee chciałby kultywować. W końcu lat 90. artysta sięgnął do dokumentu fotograficznego, czego podsumowaniem jest książka BIAŁO-CZERWONO-CZARNA (1999) opowiadająca we wszechstronny sposób o Polsce lat 90. Stosował także wielkoformatowe kompozycje kolorowe BARDZO MARTWE NATURY o fowistycznym i nowoczesnym rozumieniu koloru, a od początku XXI wieku stosuje połączenie fotografii barwnej z koncepcją dokumentu fotograficznego (wystawa ZARZECZE), co świadczy o tym, że artysta poszukuje nowych znaczeń nie tylko w formule "fotografii inscenizowanej", ale i w dokumencie. 
... 
Prace w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum Narodowego 
w Warszawie, MOMA (Museum of Modern Art) w Nowym Jorku. 

Krzysztof Jurecki 
Muzeum Sztuki w Łodzi 
marzec 2004 

Materiały pochodzą ze strony www.culture.pl - redakcja Michał Moniuszko

Więcej szukaj w zbiorach CDKP.