Ukończyła studia podyplomowe pod kierunkiem dr hab. Iryny Starowojt z pracą na temat „Ról czytelników i społeczności czytelniczych w ukraińskiej internetowej przestrzeni literackiej”.
Pracowała jako asystentka dyrektora wydarzeń kulturalnych Serhija Archypczuka (Festiwal Sztuki Mazepa-fest, Połtawa, 2007-2011; Państwowa Agencja Teatru i Rozrywki, Kijów, ponad 20 wydarzeń krajowych).
Jako niezależna menedżerka kultury współpracowała przy projektach Forum Wydawców (Trzeci Wiek, Lwów, 2013), Festiwal Muzyczny we Lwowie (2013-2016), Kongres Kultury Partnerstwa Wschodniego (2015, Lwów), Miesiąc Lwowski we Wrocławiu - Europejskiej Stolicy Kultury 2016 (Wrocław, Polska), Miesiąc Czytań Autorskich we Lwowie (2015-2019), Biennale Zaufania we Lwowie (2018) itp.
Dyrektor programowy Rady Sztuki Dialogu w latach 2015-2022 (Lwów, Ukraina), kierownik programowy Czeskiego Centrum w Kijowie przy Ambasadzie Republiki Czeskiej w Ukrainie (2018-2022).
Od maja 2022 r. kieruje organizacją pozarządową Post Bellum-Ukraina, która zajmuje się dokumentacją historii mówionej oraz projektami edukacyjnymi i kulturalnymi.
Jako krytyczka i dziennikarka współpracowała z „Dwytygodnikiem”, „Korydorem”, „Ukraińską Prawdą”, „Krytyką” i „Liwyj Bereg”. Przez 5 lat była współredaktorką strony „Sztuka” na Zbruc.eu (2013-2018).
W 2014 roku otrzymała drugą nagrodę za najlepszy wywiad w Konkursie Dziennikarskim TEKST. W 2016 roku, we współautorstwie z Jurijem Izdrykiem, opublikowała książkę SUMMA. W 2017 roku otrzymała pierwszą nagrodę w Konkursie Historii Sztuki Fundacji Stedley Art.
Prowadziła własne kursy „Krytyka kulturowa” i „Kreatywna przedsiębiorczość” jako gościnny wykładowca w Programie Kulturoznawstwa Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego, a także kreatywnego pisania na Wydziale Współczesnych Praktyk Artystycznych Lwowskiej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych.
„Podczas rezydencji cieszyłam się przede wszystkim uzdrawiającą ciszą i naturą Pogranicza. Naprawdę bardzo potrzebowałam tej otwartej przestrzeni, aby spojrzeć wstecz na wszystko, co napisałam i zrobiłam w ostatnich latach. Od początku inwazji na pełną skalę byłam zmuszona pracować bardziej jako menedżerka niż pisarka. Niektóre z moich esejów zostały opublikowane w Dwutygodniku, inne zostały włączone do zbiorów krytyki; ale wiele pomysłów, zwłaszcza beletrystyka, pozostało w formie krótkich kropkowanych notatek na marginesie intensywnej pracy nad budową ukraińskiego oddziału międzynarodowego archiwum historii mówionej memoryofnations.eu. Przez ostatnie trzy lata kierowałam organizacją pozarządową Post Bellum - Ukraine i w tym czasie zebraliśmy prawie dwieście świadectw, stworzyliśmy dwa filmy, międzynarodową wystawę i szereg projektów medialnych.
Podczas rezydencji udało mi się więc usystematyzować moje teksty, szkice i notatki, i wreszcie miałam energię, czas i bardzo dobre miejsce do pracy nad esejem o doświadczeniu dokumentowania kobiecych świadectw historii mówionej podczas wojny. Przez cały 2024 rok mój zespół i ja pracowaliśmy nad projektem „Strażniczki pamięci: doświadczenia ukraińskich kobiet w obwodzie donieckim w XX i XXI wieku”, w ramach którego wraz z naszymi partnerami zbieraliśmy i przetwarzaliśmy dla różnych formatów świadectwa 27 kobiet z Kramatorska w wieku od 40 do 79 lat. Był to skomplikowany, duży interdyscyplinarny projekt, w który zaangażowanych było siedem różnych zespołów i który wymagał bardzo uważnego słuchania, wrażliwego przetwarzania materiałów oraz budowania bezpiecznych środowisk do dyskusji na temat tych doświadczeń. Bardzo ważne było dla mnie uporządkowanie i przedstawienie moich refleksji z tej pracy, aby nie zostały zapomniane i mogły być przydatne dla innych kolegów pracujących nad tym i pokrewnymi tematami. Rozpoczynam ten esej epigramatem zaczerpniętym z wiersza Wiktorii Ameliny „Świadectwo” - „w tym dziwnym mieście świadczą tylko kobiety”. Wiktoriia zginęła w Kramatorsku, niedawno obchodziła urodziny, a jej tomik ukazał się w serii W obliczu wojny, w którym właśnie znalazłam ten wers dla początku. Rodzaj nieprzypadkowego zbiegu okoliczności, jak to często bywa na pograniczu.”
Czas rezydencji POGRANICZE/UKRAINA: 2 -12 stycznia 2025 w Międzynarodowym Centrum Dialogu w Krasnogrudzie
Євгенія Нестерович (1988 р.н.) – менеджерка культури, редакторка, критикиня, письменниця. Навчалася у Києвському національному університеті ім. Т.Г.Шевченка (Інститут філології, 2005-2008 рр.), Львівському національному університеті ім. І.Франка (літературна творчість, теорія літератури, 2008-2010). Закінчила аспірантуру у наук. керівниці д.ф.н. Старовойт Ірини з темою дисертації «Ролі читача та читацьких спільнот в українському інтернет-просторі літератури».
Працювала як асистентка режисера культурно-масових заходів Сергія Архипчука (Фестиваль мистецтв «Mazepa-fest», Полтава, 2007 – 2011; Державна театрально-видовищна агенція, Київ, понад 20 подій національного рівня).
Як незалежна культменеджерка співпрацювала з проектами Форум видавців («Третій вік», Львів, 2013), Свято музики у Львові (2013-2016), Конгрес культури Східного Партнерства (2015, Львів), Львівський місяць у Вроцлаві Європейській столиці культури 2016 (Вроцлав, Польща), Місяць авторських читань у Львові (2015-2019), Бієнале довіри у Львові (2018) та ін..
Програмна директорка Мистецької ради «Діалог» у 2015-2022 рр. (Львів, Україна), програмна менеджерка Чеського Центру в Києві при Посольстві Республіки Чехія в Україні (2018-2022).
З травня 2022 року очолює ГО «Пост Беллум-Україна», що працює у галузі документації усної історії та освітньо-культурних проєктів.
Як критикиня та журналістка співпрацювала з виданнями Dwytygodnik, «Коридор», «Українська правда», «Критика», «Лівий берег». 5 років була співредакторкою сторінки «Штука» у виданні Zbruc.eu (2013-2018).
2014 р. отримала II нагороду за найкраще інтерв’ю у Конкурсі журналістів TEКСT. У 2016 р. у співавторстві з Юрієм Іздриком видала книгу «SUMMA». У 2017 р. отримала І премію у Мистецтвознавчому конкурсі від Stedley Art Foundation.
Викладала авторські курси “Культурна критика” та “Креативне підприємництво” як запрошена викладачка Програми культурології Українського католицького університету, а також творче письмо на кафедрі актуальних мистецьких практик Львівської національної академії мистецтв.
„На резиденції я, перш за все, насолоджувалась цілющею тишею і природою Пограниччя. Мені дуже потрібен був цей відкритий простір, щоб озирнутися на усе написане і зроблене за останні роки. Від початку повномасштабного вторгнення я вимушено значно більше працювала як менеджерка, ніж як авторка текстів. Деякі мої есеї публікувалися у Двутигодніку, інші увійшли до збірок критики; та дуже багато ідей, особливо художніх текстів, залишились у вигляді коротких пунктирних нотаток на маргінесах інтенсивної роботи над розбудовою українського представництва міжнародного усноісторичного архіву memoryofnations.eu. Останні три роки я очолюю громадську організацію "Пост Беллум - Україна", і за цей час ми зібрали майже дві сотні свідчень, створили два фільми, міжнародну виставку і ряд медіапроєктів.
Тож на резиденції мені вдалося зробити "аудит" і систематизацію своїх текстів, чернеток і нотаток, і я нарешті мала сили, час і дуже влучне місце для праці над есеєм про досвід документування жіночих усноісторичних свідчень під час війни. Увесь 2024 рік ми з командою працювали над проєктом "Хранительки пам'яті: досвіди українських жінок на Донеччині ХХ - ХХІ с", у рамках якого зібрали та опрацювали разом з партнерами для різних форматів свідчення 27 жінок з Краматорська віком від 40 до 79 років. Це був складний, великий міждисциплінарний проєкт, що залучив до праці сім різних команд, і потребував дуже уважного вслухання, включеного і чуйного опрацювання матеріалів, і побудови безпечних середовищ для обговорення цих досвідів. І мені було дуже важливо структурувати та викласти свої міркування, виснувані з цієї праці, щоб це не забулося, і також могло бути корисним іншим колегам, що працюють у цій та суміжних темах. Цей есей я починаю епіграфом, взятим з вірша Вікторії Амеліної "Свідчення" - “у цьому дивному місті свідчать лише жінки". Вікторія загинула в Краматорську, нещодавно був її день народження, у серії "Перед лицем війни" вийшла її збірка - в якій, власне, я і знайшла цей рядок для початку. Такий собі невипадковий збіг обставин - як це часто буває на пограниччі.”